پروانگی

درخم ِ حلقه ی ِ عطش ِ آزادی
سالها رفت زدست...
ناامید از " بودن " و " ماندن "
و وسعت ِ " زمان ِ " در بند
وامانده از دگردیسی
در شب ِ خلوت ِ شوریدگی
دل می بندم به رقص ِ آتش
تا بسوزاند، این شب زدگان را
شب ؛
سراسر اسارت است و دوداندود
و حاکم بر لحظات ِ رهایی
صبح؛
غرق در چنگال ِ وحشی ِ باد گم می شود
بر قامت ِ بلند ِ تمنای ِ ساحل ِ امن
شنیدم ...
طنین ِ هق هق ِ تو را
آنگاه ...
که در اسارت ِ قعر ِ خواب
قهقهه زندانبان
کوبید بر ندای ِ مرغ ِحق ...
و تنها باد بود که ضرب گرفت
بر غربت ِ این شهر و شب
چه کنم ...؟
که دستانم خالی ست
تنها ؛
چشم دوخته ام به پیدایی سحر ِ سپید
که بنشیند بر تارک ِ این باغ
چون قصه ی ِ آب و آیینه
و پروانگی و باران
برای ِ نوازش ِ
گیسوی ِ سیمین ِ ترانه آزادی

 

فرهین

 

 

بندباز

 

من در بند

تو در بند

همه بندبازهایی هستیم

در سیرک زندگی ...

که در آخر

به دار

فرهین

 

 

 

هوای دلم / دار

هوای دلم

=======

هوای دلم ...
گرگ و میش شد
و چوپان دروغگو
سرگرم ِ ساز ِ خود

دار

=======
دار زدند ؛
طلوع ِ چشمانم را
در غروب ِ احساس...
همزیستی ندارد
صداقت و دروغ

 

فرهین

 

سبزینگی ِ نگاهت

 

من هستم و کوه ...

با مرغکان ِ سکوت

که از طواف ِ خورشید می آیند

من هستم و رنگین کمان...

با اقاقی ، و یک سبد آویشن

که از میهمانی ِ باران می آیند

و پروانه تر از همیشه در ترسم

مابین ِ آشفتگی دو احساس ؛

گاه ، چون شاخسار ِ بید

که زمزمه می کند رقص ِ باد را

گاه ، چون مسافری خسته

مضطرب از همراهی بی کوله

دلتنگی... ؛

در رد پای ِ سایه شرجی

بر جای می ماند

آنجا که زودگذر است

ابر ِ حضور

غربت ِ  جاده ها را ؛

به حرمت ِ آفتاب ِ وجودت

پیاده می پیمایم

که سبزینگی ِ نگاهت

تلنگری بود

بر حباب ِ تنهایی ام

 

فرهین

 

 

بمیرمت

تراژدی زیبایی ست ...

همراهی این بغض های شبگرد

که مکیده ریشه ام را از درد

در چشم انداز وهم آلود این شبها

با ولگردی این اشکها...

بمیرمت ؛

شب زده شده ای

در تلاطم حسی ناگزیر

فرهین

 

 

مبهم ترین سکوت دنیا

 

گم شده سیاره عدل

بر مدار عقربه های هستی

و واژه ها تاول زده

بر قدمت بلندترین سروده دنیا

پژواک  تلنگر شیرخدا

مبهم ترین سکوت دنیاست

 

فرهین