ایستاده و آرام


به سمت آینه میخزم


با اضطراب دلهره آور تعویض چشم ها


وتازه می شود دل


از تماشای دو مروارید درخشان


بر کیسه پاره پوره ی صورتم.


جهان پر از لبخند و پروانه سفید بود!!!!!!


کدام بود ؟


این آینده کدام بود که بهترین روزهای عمر را


حرام دیدارش کردم ؟

 

بریده ای ازشعر:چنین می اندیشم

ازکتاب :سالهاست که مرده ام

حسین پناهی